مدیریت برنامهریزی راهبردی و تشکیلات
اگر مديريت را برخوردار بودن از توان، دانش، بينش و روش بدانيم مي توان مديريت تشكيلات و بهبود روشها را تشخيص ناكار آمدي شرايط حال و بازنگری در شرايط آينده تعريف كرد. از آنجايي كه سازمان ها، بخصوص دانشگاه ها به عنوان سیستم های باز، به طور دائم در تعامل با محیط قرار دارند. این تعامل برای دانشگاهها بسیار مهم و حیاتی می باشد و آن را تحت تأثیر مسایل پیرامون قرار می دهد. از سوی دیگر، محیط فرا روی دانشگاه، محیطی متغیر و در حال تحول است به طوری که نیاز به بازنگری در تمامی ابعاد سازمانی از قبیل ساختار، اهداف، وظایف، مجموعه قوانین و مقررات، سیستم ها و روش های انجام کار، امری اجتناب ناپذیر است. ضرورت و اهمیت این بازنگری در حدی است که می بایست آن را دایمی تلقی نمود و با شناخت و تجزیه و تحلیل مقتضیات، پارامترهای درونی خود را با آن تطبیق داد و از فرصت های پیش رو به بهترین نحو ممکن استفاده کرد. اين مهم در مديريت تشكيلات و بهبود روشهای دانشگاه با مطالعه، بررسي و طراحی روشهای صحيح انجام كار، مهندسي مجدد يا عارضه يابي سازمان، تجزيه و تحليل آمار و اطلاعات، دريافت پيشنهادهاي سازنده و مفيد و بكار بستن آن، ارئه آموزشهاي جامع و مدون و به روز به كاركنان همزمان با توجه به كرامت و جايگاه محوری سرمايههاي انسانی در توسعه اسلامی و استقرار اتوماسيون اداری معنا پيدا مي كند. اهداف و برنامههای مدیریت آموزش و تشکیلات
|